Mike Malloy

Mike Malloy was niet alleen dom, maar vooral onverwoestbaar. De dakloze alcoholist van Ierse oorsprong zwierf in 1933 door de straten van New York, toen hij werd uitgenodigd door de eigenaar van een speakeasy, een illegale bar. De eigenaar had met wat vrienden een levensverzekering afgesloten op het leven van Mike, gaf hem ongelimiteerd krediet en hoopte dat hij zichzelf dood zou drinken aan de bar.

Blijkbaar had hij nog nooit een Ier zien drinken. Elke dag dronk Mike van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat, maar hij ging maar niet dood. De vrienden, naderhand ‘murder trust’ genoemd in de pers, werden wat ongeduldig. Eerst gaven ze hem antivries te drinken, later terpentine en rattengif. Elke avond zoop Mike zich bewusteloos, elke ochtend kwam hij terug voor zijn gratis pilsje. Toen probeerden ze het met oesters gemengd met methyl alcohol en een broodje met bedorven sardines, vergif en punaises. ‘Iron Mike’ gaf geen krimp.

De murder trust wachtte toen op een koude nacht. Op die nacht lieten ze Mike zichzelf bewusteloos zuipen, legden hem halfnaakt in de sneeuw in -26 graden en goten 20 liter water over hem heen. Genoeg om hem dood te laten vriezen, zou je zeggen. Maar de volgende ochtend stond Mike weer op de stoep. Bij de volgende poging lieten ze Mike aanrijden door een taxi. Mike lag drie weken in het ziekenhuis met meerdere gebroken botten. En ging toen weer z’n drankje halen.

Uiteindelijk kreeg de murder trust Mike de pijp uit door hem te vergassen, maar lang konden ze niet genieten van het verzekeringsgeld. In alle kroegen van New York gingen de verhalen over onverwoestbare Mike rond, de politie hoefde niet lang te zoeken. De murder trust eindigde het jaar daarop op de elektrische stoel.