Voor wie wil weten wat Willie van de Coronacrisis vindt, heb ik deze pagina geschreven. Ik wil er namelijk liever niet meer over praten. Dan wordt ik een beetje boos, en ik wil niet meer boos zijn.
Ik stond en sta nog steeds achter de meeste maatregelen tegen het Corona virus. Hoe het mij, en mijn collega’s, ook geraakt heeft. Een bruine kroeg als Domkop is nu eenmaal een risicogebied voor een nieuw, respiratoir virus. En het enige dat telt, is de zorgcapaciteit. Teveel mensen die tegelijkertijd ziek worden, leidt tot veel onnodige doden. Laten we nooit die colonne van legervrachtwagens met doodskisten uit Bergamo vergeten.
Vanaf dit punt wordt dit verhaal een beetje zuur, helaas. Het heeft weinig zin om te ouwehoeren over de bezuinigingen de afgelopen jaren waardoor we een just-in-time zorgsysteem hebben. Dat de zorg nauwelijks is opgeschaald, geeft wel te denken. Maar goed, de zorg is dus belangrijker dan een café, daarover hoor je me niet. Een pandemie treft ons allen, en het is niet meer dan logisch dat we dan een tikje moeten incasseren, zeker als risicogebied zijnde.
Dat tikje is nogal eenzijdig bij kleine ondernemers neergelegd, en bij de horeca-, reis-, evenementen-en kunst&cultuur sector. 6 miljard heeft alleen al de horeca aan spaargeld, pensioengeld en leningen in de eigen zaken gestoken. Bij café Domkop komen we er nog goed vanaf. Mijn collega’s zijn grofweg 1 jaar salaris kwijt, ik 2. De steun is volstrekt onvoldoende, en continue te laat. Ik vul het ene gat met het andere. Café Domkop, de hele horeca en bijvoorbeeld ook de evenementensector zullen nog jaren nodig hebben om te herstellen. Van een klap waarvan wordt erkend dat die niet onder ondernemersrisico valt. Maar de rekening is wel voor ons.
De steun is niet alleen volstrekt onvoldoende, maar wordt ook nog eens scheef verdeeld. Lang verhaal kort; als kleine bruine kroeg, zonder terras, afhankelijk van de winter en sportuitzendingen, trek je continue aan het kortste eind. En het zwalkende beleid ontwikkelde zich totaal niet. Geen oplossingsgerichtheid, geen voortschrijdend inzicht. Bijvoorbeeld geen onderzoek naar ventilatie of luchtkwaliteit. Onderzoeken naar besmetting in de buitenlucht of via oppervlakten werden genegeerd.
Maar dat deed niet het meeste pijn. De manier hoe ik werd aangesproken deed pijn. Alsof ik een drankverkoper ben, en m’n café een speeltuin voor alcoholisten. Ik verkoop niks, ik faciliteer gezelligheid. Niemand komt hier om te zuipen, m’n gasten komen voor een leuke avond. En die gezelligheid kon en mocht ik niet bieden. De coronamaatregelen kwamen voor mij op 1 ding neer; zodra het gezellig dreigt te worden, moet ik daar een eind aan maken. Dat handhaven ging tegen elke vezel in m’n lijf in. Zeker omdat we de menselijke natuur moesten handhaven. De anderhalve meter maatregel maakt mijn café niet alleen per definitie onrendabel, het trekt ons bestaansrecht onder ons vandaan.
En de horeca zat continue in het verdomhoekje. Als enige sector verantwoordelijk voor het gedrag van haar gasten, op straffe van een boete van 4350 euro. Bij de heropening een dringend advies om je personeel 2 keer per week te testen. Dat kost me 150 euro per week, terwijl de teststraten op dat moment bijna leeg waren. Toegangstesten voor de horeca, niet voor overdekte winkelcentra. Dicht moeten om 22u, terwijl de nachtwinkels open mochten blijven. Rijen voor de bierkratten tot gevolg. Bij de besmettingscijfers afgelopen zomer kwam de horeca op een gemiddelde van 3%. thuisbesmettingen 70%. Maar de horeca werd gecontroleerd, de thuissituatie niet. Politici die zeggen dat je je maar aan moet passen aan een nieuw normaal. Een nieuw normaal waarin geen ruimte is voor bruine kroegen, waar je heen gaat voor menselijk contact. Een kroeg is meer cultureel erfgoed dan retail wat mij betreft. Maar wie ben ik. Op een vrijdag in september stortte ik in. Kroeg gesloten, janken in de keuken. Ik kon niet meer, ik voelde me behandeld alsof ik uitschot was.
Maar we zijn er doorheen gekomen. Hoop ik. Nu rest alleen mededogen voor ondernemers die hun zaken failliet zagen gaan, soms weken of dagen voordat een steunpakket verbeterd werd. Steun die structureel te laat en te weinig was. Hoe genaaid voel je je dan. Nog heel even volhouden deze zomer, en dan gaan we weer leven. Eindelijk.
Bedankt allemaal dat jullie dit stuk gelezen hebben, in plaats van mij vragen wat ik ervan vindt. Ik wil het er niet meer over hebben. Ik wil niet meer boos zijn. Ik wil weer genieten van m’n gezellige cafeetje. en dat gaan we met zn allen ook doen. Knuffel, willie.
Updeet februari 2022:
Bovenstaande tekst schreef ik in de lente van 2021. Het is nu halverwege februari 2022. Ik sta er nog steeds achter, grotendeels. De laatste maanden begon ik me wel zorgen te maken over de corona maatregelen. Zoals altijd zijn er krachten, die profijt hebben van de status quo, en het leek de afgelopen maanden alsof de corona maatregelen genormaliseerd zouden worden, in plaats van het virus zelf. Maar gelukkig functioneert onze democratie nog steeds, al zij het matig en met horten en stoten. De 25e zijn de corona maatregelen verleden tijd mogen we weer een echt café zijn. Zonder restricties, zonder politieagent te moeten spelen. Eindelijk.
De derde lockdown heeft er nog harder in gehakt. 1700 euro steun totaal, dankzij boekhoudkundige trucjes. Voor twee maanden dicht blijven. Dit kabinet is ronduit asociaal geweest naar kleine ondernemers, de horeca, evenementensector en reissector in het bijzonder. Rutte bleef maar benadrukken dat de steun ruimhartig zou zijn. Wat kan die man liegen. Maar blijven hameren op handen wassen terwijl we al meer dan een jaar weten dat de kans besmetting via oppervlakten verwaarloosbaar is. Nog steeds geen onderzoek naar of investering in ventilatie en luchtreiniging. Sterker nog, per 1 juli 2021 ging de nieuwe horecawet in. Veel inrichtingseisen voor de horeca vielen daarin terug op het bouwbesluit 2012. Wat neerkwam op een versoepeling van de ventilatie-eisen. Tijdens een pandemie van een respiratoir virus. Dit kabinet heeft nauwelijks voortschrijdend inzicht getoond, en we zijn nog steeds slecht voorbereid op een nieuwe pandemie. Repressie, pappen, nathouden, verder is interim-manager Rutte niet gekomen. Hij is wel goed in het vasthouden van z’n positie. Goeie politicus. Een aanfluiting als leider.
45.000 euro ben ik kwijt. Maar dat is maar geld. Dat m’n café geen café mocht zijn deed veel meer pijn. En ik heb veel van mijn collega’s moeten vragen. Gelukkig zijn het stuk voor stuk gouden mensen, ik ben gezegend met mijn personeel en ik ga ze belonen voor hun geduld en empathie. En jullie ook, voor jullie hulp, geduld en begrip. Zodra café Domkop weer lekker loopt en de schulden zijn afbetaald ga ik teruggeven, op welke manier dan ook. Dank jullie wel.
P.S: Niemand in de horeca heeft gekozen voor welke maatregel dan ook. We zijn met onze rug tegen de muur gezet, en de corona pandemie was voor mij een les in incasseren, zoals voor de hele horeca. Ben je van mening dat wij discrimineren omdat we QR codes gescand hebben? Dan is café Domkop niet jouw café joh. En ik gun het je van harte dat je ooit een keuze moet maken tussen je principes en je levensonderhoud. Ga maar lekker iets eten bij Waku Waku. En geef de fooi aan hun buren, die betaald hebben voor hun principes.